AKUPUNKTURA

Akupunktura (z łac. acus – igła, punctura – (u)kłucie) – technika leczenia wywodząca się z Azji (Chiny, Japonia, Mongolia). Jest obecnie uznawana w wielu krajach jako uzupełnienie medycyny konwencjonalnej, chociaż jej skuteczność jest przedmiotem debat i trwających badań klinicznych.

Akupunktura bardzo skutecznie redukuje ból a także służy do utrzymania lub przywrócenia równowagi energetycznej organizmu, będącej warunkiem jego sprawnego funkcjonowania.

Technika ta polega na nakłuwaniu ciała srebrnymi lub złotymi igłami w odpowiednich punktach, odpowiadających za największą aktywność narządów wewnętrznych. Punkty te zlokalizowane są wzdłuż tzw. meridianów (linii energetycznych), zgodnie z koncepcją wyrównywania potencjału energetycznego organizmu.

STAROŻYTNOŚĆ

W Chinach korzeni akupunktury można doszukiwać się w odległej epoce kamienia, Bian shi lub zaostrzonych kamieniach. Kamienne igły do akupunktury sięgają 3000 r. p.n.e. i zostały odnalezione przez archeologów w Środkowej Mongolii. Wyraźne dowody pochodzą z pierwszego tysiąclecia p.n.e., zidentyfikowano także archeologiczne dowody z czasów dynastii Han (202 p.n.e.-220 n.e.).

Ostatnie badania 5000 letniej mumii Ötzi odnalezionej w Alpach wykazały ponad 50 tatuaży na jej ciele, a niektóre z nich odpowiadają punktom akupunkturowym, które obecnie mogłyby być stosowane w leczeniu dolegliwości Ötzi. Niektórzy naukowcy twierdzą, iż jest to dowód na to, że techniki podobne do akupunktury były praktykowane we wczesnej epoce brązu w innych miejscach Eurazji.

Korzenie akupunktury w Chinach nie są znane. Najstarszy chiński tekst medyczny traktujący po części o akupunkturze – żółty cesarski Classic of Internal Medicine (History of Acupuncture) Huangdiego Neijinga został stworzony około 305-204 r. p.n.e. Jednakże w chińskich tekstach medycznych (grobowców Mawangdui z okresu 68 r. p.n.e.) nie ma wzmianek o akupunkturze. Odnaleziono pewne hieroglify pochodzące z 1000 r. p.n.e., które mogą wskazywać na wczesne wykorzystanie akupunktury. Odkryto także w ruinach kamienie Bian, skały z ostrymi zakończeniami wykorzystywane w starożytnych czasach do leczenia chorób. Niektórzy naukowcy wierzą, że upuszczanie krwi, do którego były stosowane te kamienie, należy także do technik akupunktury.

Artykuł The Lancet opublikowanym przez Dorfera i przyjaciół dostarcza nam nastepujących informacji: „zakładamy, iż system medyczny podobny do akupunktury (chiński Zhenjiu: nakłucie i wypalanie) mógł być praktykowany w Europie Środkowej 5.200 lat temu... Zdaje się więc, iż podobne metody leczenia były w użyciu długo przed ich wcześniejszym znanym okresem praktykowania w tradycji medycyny starożytnych Chin. Oznacza to prawdopodobieństwo, że akupunktura wywodząca się z kontynentu euroazjatyckiego była praktykowana co najmniej 2000 wcześniej niż jest to uznawane”.

Zgodnie z jedną z legend[5], akupunktura rozwinęła się w Chinach dzięki doświadczeniom niektórych żołnierzy ranionych przez strzały w bitwie, którzy podczas ranienia odczuwali ból w innych częściach ciała. I tak w konsekwencji ludzie zaczęli eksperymentować ze strzałami (i następnie z igłami) tworząc terapię.

Źródło: wikipedia